Żywa woda – opowiadanie

“— Szybciej! Na Welesa szybciej! — Darł się Kamyk, który razem z Gniewomirem, Samborem i Nierodem uwijał się by uwolnić córkę. W błocie i zwierzęcych odchodach klęczał Korzeń, który trzymał głowę małej, chroniąc ją przed zanurzeniem w powodziowej brei. Młodzieniec czule gładził dziewczynkę po płowych włoskach. Zbylutowi wystarczył rzut oka na twarz Korzenia i trzymane przez niego dziecko. Już wiedział, że nie potrzebuje się spieszyć…”